جلد 27، شماره 2 - ( 2-1399 )
جلد 27 شماره 2 صفحات 60-49 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: مقاله کار پژوهشی بوده و مستخرج از طرح نیست
Ethics code: IR.SSRI.REC.1397.337
دانشگاه آزاد علوم و تحقیقات ، nsporfsport@gmail.com
چکیده: (2491 مشاهده)
زمینه و هدف: دیابت شایعترین بیماری غددی در جهان است که از روشهای مختلفی برای درمان آن استفاده میشود. هدف از انجام تحقیق حاضر تبیینتاثیر یک دوره تمرین هوازی فزاینده و مصرف ال کارنیتین بر برخی فاکتورهای التهابی در بافت قلب موشهای مبتلا به دیابت نوع 2 بود.
روش کار:در تحقیق تجربی حاضر 45 سر موش نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 250 تا 300 گرم انتخاب و به طور تصادفی به شش گروه شم (8 سر موش)، کنترل سالم (8 سر موش)، کنترل دیابتی (8 سر موش)، دیابتی دریافت کننده ال کارنیتین (8 سر موش)، دیابتی تمرین هوازی (8 سر موش) و دیابتی تمرین هوازی و دریافت کننده ال کارنیتین (8 سر موش) تقسیم شدند. موشها با تزریق نیکوتین آمید به مقدار 95 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم وزن و بعد از 15 دقیقه تزریق استرپتوزوسین (Streptozocin–STZ) به مقدار 55 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت زیر صفاقی دیابتی شدند. موشهای دریافت کننده ال کارنیتین روزانه 100 میلیگرم ال کارنیتین را به صورت خوراکی دریافت کردند. گروههای تمرین هوازی نیز برنامه تمرینی شامل تمرین هوازی روی نوارگردان، 5 روز در هفته، از ساعت 9 تا ساعت 11 صبح، به مدت شش هفته انجام دادند. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، موشها با استفاده از کلروفورم و از راه تنفسی بیهوش شده و پس از کالبد شکافی بافت قلب برداشته شد. متغیرهای وابسته به وسیله کیتهای الایزا و آسای در بافت قلب اندازه گیری شدند. از آزمون شپیرو ویلک، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنیداری05/0a≤برای تجزیه و تحلیل دادهها استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان داد تمرین هوازی و مصرف ال کارنیتین بر اینترلوکین-10 (028/0p=) و TNF-α (036/0p=) موشهای دیابتی تاثیر معنیداری دارد.
نتیجه گیری: به نظر میرسد نتایج حاصل از تحقیق حاضر تایید کننده نقش تمرین هوازی و ال کارنیتین در بهبود فاکتورهای التهابی در موشهای صحرایی دیابتی نوع 2 است، اما بهتر است با مشورت پزشک تجویز شوند.
روش کار:در تحقیق تجربی حاضر 45 سر موش نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 250 تا 300 گرم انتخاب و به طور تصادفی به شش گروه شم (8 سر موش)، کنترل سالم (8 سر موش)، کنترل دیابتی (8 سر موش)، دیابتی دریافت کننده ال کارنیتین (8 سر موش)، دیابتی تمرین هوازی (8 سر موش) و دیابتی تمرین هوازی و دریافت کننده ال کارنیتین (8 سر موش) تقسیم شدند. موشها با تزریق نیکوتین آمید به مقدار 95 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم وزن و بعد از 15 دقیقه تزریق استرپتوزوسین (Streptozocin–STZ) به مقدار 55 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت زیر صفاقی دیابتی شدند. موشهای دریافت کننده ال کارنیتین روزانه 100 میلیگرم ال کارنیتین را به صورت خوراکی دریافت کردند. گروههای تمرین هوازی نیز برنامه تمرینی شامل تمرین هوازی روی نوارگردان، 5 روز در هفته، از ساعت 9 تا ساعت 11 صبح، به مدت شش هفته انجام دادند. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، موشها با استفاده از کلروفورم و از راه تنفسی بیهوش شده و پس از کالبد شکافی بافت قلب برداشته شد. متغیرهای وابسته به وسیله کیتهای الایزا و آسای در بافت قلب اندازه گیری شدند. از آزمون شپیرو ویلک، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنیداری05/0a≤برای تجزیه و تحلیل دادهها استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان داد تمرین هوازی و مصرف ال کارنیتین بر اینترلوکین-10 (028/0p=) و TNF-α (036/0p=) موشهای دیابتی تاثیر معنیداری دارد.
نتیجه گیری: به نظر میرسد نتایج حاصل از تحقیق حاضر تایید کننده نقش تمرین هوازی و ال کارنیتین در بهبود فاکتورهای التهابی در موشهای صحرایی دیابتی نوع 2 است، اما بهتر است با مشورت پزشک تجویز شوند.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |