جلد 26، شماره 12 - ( 12-1398 )
جلد 26 شماره 12 صفحات 127-122 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Mohammadi Kooshki A, Norouzi E, Mohammadi Kooshki A, Moradian N, Alipour F. The crisis of congenital cataract diagnosis: Assessment of unilateral congenital cataract diagnosis age in children treated in Tehran Farabi Eye Hospital from 2010 to 2017. RJMS 2020; 26 (12) :122-127
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-5971-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-5971-fa.html
محمدی کوشکی عبدالرضا، نوروزی الهه، محمدی کوشکی اشکان، مرادیان نگار، علیپور فاطمه. بحران تشخیص کاتاراکت مادرزادی: بررسی سن تشخیص بیماری کاتاراکت مادرزادی یک طرفه در کودکان ارجاع شده به درمانگاه لنز بیمارستان فارابی تهران طی سالهای 1389 الی 1396. مجله علوم پزشکی رازی. 1398; 26 (12) :122-127
دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران ، alipour@tums.ac.ir
چکیده: (2951 مشاهده)
زمینه و هدف: کاتاراکت مادرزادی یکی از مهمترین علل نابینایی و نقص بینایی شدید در کودکان است و مسئول حدود 5 تا 20 درصد موارد نابینایی اطفال در جهان است. تشخیص و درمان زودهنگام این بیماری بسیار مهم است. با توجه به اهمیت نابینایی در اطفال و بار مالی سنگینی که بر نظام سلامت تحمیل میکند، بر آن شدیم تا به بررسی سن هنگام تشخیص کاتاراکت مادرزادی در کودکان مراجعه کننده به درمانگاه لنزهای تماسی بیمارستان فارابی تهران بپردازیم.
روش کار: در این مطالعه توصیفی که در بهار و تابستان سال 1398 انجام شد، با والدین تمامی کودکان مبتلا به کاتاراکت مادرزادی یک طرفه (بازه سنی کودکان هنگام مطالعه 24 تا 110 ماه) که عدسی چشم مبتلا به کاتاراکت خارج شده بود و طی سالهای 1389 الی 1396 به درمانگاه لنز بیمارستان فارابی تهران ارجاع داده شده بودند تماس گرفته شد و دعوت به مشارکت در مطالعه شدند، تمامی مواردی که مراجعه کردند مورد مصاحبه حضوری و معاینهی حدت بینایی قرار گرفتند و اطلاعات آنها ثبت گردید.
یافته ها: از مجموع 82 کودک مبتلا به کاتاراکت مادرزادی که جهت انجام مصاحبه حضوری و معاینه دعوت شده بودند، 38 کودک (3/46%) شامل هجده دختر و بیست پسر، با میانگین سن هنگام تشخیص بیماری 94/4 ماه، (میانه: 4 ، طیف: بدو تولد تا 24 ماه) مراجعه کردند. تنها در سه مورد (9/7%) کاتاراکت مادرزادی در بدو تولد تشخیص داده شده بود. از 35 مورد باقیمانده چهار مورد (4/11%) طی مراجعات روتین پس از تولد نوزاد تشخیص داده شدهاند. 32 خانواده (2/84%) طی ماههای پس از تولد شک کرده بودند که یکی از چشمهای فرزندشان مشکلی دارد. 32 خانواده طی ماههای بعد مراجعه به پزشک متخصص داشتهاند که سیزده خانواده (6/40%) به متخصص اطفال مراجعه کردهاند و متخصصین اطفال در سه مورد (07/23%) موفق به تشخیص کاتاراکت مادرزادی یک طرفه شدهاند. نوزده خانواده دیگر (3/59%) مستقیما به چشم پزشک مراجعه کردهاند که چشم پزشکان در نوبت اول مراجعه در شانزده مورد (2/84%) موفق به تشخیص کاتاراکت یک طرفه شدهاند. لازم به ذکر است که تمامی 13 خانوادهای که در اولین مراجعه به متخصص اطفال یا چشم پزشک، به غلط، به آنها اطمینان داده شده بود که فرزندشان سالم است قانع نشده و همگی آنها در مراجعهی دوم به چشم پزشک مراجعه کردند که در دوازده مورد (2/98%) تشخیص کاتاراکت یک طرفه داده شد.
نتیجه گیری: به نظر میرسد آموزشهای معمول در طی دوران تخصص برای غربالگری کاتاراکت مادرزادی نوزادان کافی و یا کارآمد نبوده است و بهتر است ضمن رفع این نقیصه، در همایشهایی که برای متخصصین اطفال برگزار میشود، بر موضوع کاتاراکت مادرزادی و تشخیص زودهنگام آن و عوارض ناشی از عدم تشخیص به موقع تاکید گردد. غربالگری تمامی نوزادان از نظر وجود کاتاراکت با استفاده از روش ساده معاینه بازتاب قرمز چشم قویا توصیه میشود. ارجاع فوری به چشم پزشکان در موارد عدم وجود بازتاب قرمز چشم در اسرع وقت بهترین نتیجه را دربرخواهد داشت.
روش کار: در این مطالعه توصیفی که در بهار و تابستان سال 1398 انجام شد، با والدین تمامی کودکان مبتلا به کاتاراکت مادرزادی یک طرفه (بازه سنی کودکان هنگام مطالعه 24 تا 110 ماه) که عدسی چشم مبتلا به کاتاراکت خارج شده بود و طی سالهای 1389 الی 1396 به درمانگاه لنز بیمارستان فارابی تهران ارجاع داده شده بودند تماس گرفته شد و دعوت به مشارکت در مطالعه شدند، تمامی مواردی که مراجعه کردند مورد مصاحبه حضوری و معاینهی حدت بینایی قرار گرفتند و اطلاعات آنها ثبت گردید.
یافته ها: از مجموع 82 کودک مبتلا به کاتاراکت مادرزادی که جهت انجام مصاحبه حضوری و معاینه دعوت شده بودند، 38 کودک (3/46%) شامل هجده دختر و بیست پسر، با میانگین سن هنگام تشخیص بیماری 94/4 ماه، (میانه: 4 ، طیف: بدو تولد تا 24 ماه) مراجعه کردند. تنها در سه مورد (9/7%) کاتاراکت مادرزادی در بدو تولد تشخیص داده شده بود. از 35 مورد باقیمانده چهار مورد (4/11%) طی مراجعات روتین پس از تولد نوزاد تشخیص داده شدهاند. 32 خانواده (2/84%) طی ماههای پس از تولد شک کرده بودند که یکی از چشمهای فرزندشان مشکلی دارد. 32 خانواده طی ماههای بعد مراجعه به پزشک متخصص داشتهاند که سیزده خانواده (6/40%) به متخصص اطفال مراجعه کردهاند و متخصصین اطفال در سه مورد (07/23%) موفق به تشخیص کاتاراکت مادرزادی یک طرفه شدهاند. نوزده خانواده دیگر (3/59%) مستقیما به چشم پزشک مراجعه کردهاند که چشم پزشکان در نوبت اول مراجعه در شانزده مورد (2/84%) موفق به تشخیص کاتاراکت یک طرفه شدهاند. لازم به ذکر است که تمامی 13 خانوادهای که در اولین مراجعه به متخصص اطفال یا چشم پزشک، به غلط، به آنها اطمینان داده شده بود که فرزندشان سالم است قانع نشده و همگی آنها در مراجعهی دوم به چشم پزشک مراجعه کردند که در دوازده مورد (2/98%) تشخیص کاتاراکت یک طرفه داده شد.
نتیجه گیری: به نظر میرسد آموزشهای معمول در طی دوران تخصص برای غربالگری کاتاراکت مادرزادی نوزادان کافی و یا کارآمد نبوده است و بهتر است ضمن رفع این نقیصه، در همایشهایی که برای متخصصین اطفال برگزار میشود، بر موضوع کاتاراکت مادرزادی و تشخیص زودهنگام آن و عوارض ناشی از عدم تشخیص به موقع تاکید گردد. غربالگری تمامی نوزادان از نظر وجود کاتاراکت با استفاده از روش ساده معاینه بازتاب قرمز چشم قویا توصیه میشود. ارجاع فوری به چشم پزشکان در موارد عدم وجود بازتاب قرمز چشم در اسرع وقت بهترین نتیجه را دربرخواهد داشت.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
بیماری‌های اطفال
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
