جلد 28، شماره 1 - ( 1-1400 )                   جلد 28 شماره 1 صفحات 46-34 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران ، bijeh.um@gmail.com
چکیده:   (1868 مشاهده)
زمینه و هدف: هدف از مطالعه حاضر، مقایسه اثر چهار هفته راه رفتن به جلو و عقب بر مؤلفه‌های ترکیب بدنی و  آمادگی جسمانی در دختران کم‌تحرک و دارای اضافه‌وزن بود.
روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی، 30 دختر جوان غیرفعال به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به ‌شکل تصادفی به دو گروه 15 نفرِ راه رفتن به جلو و راه رفتن به عقب  تقسیم شدند. آزمودنی‌ها به مدت چهار هفته با سرعت 4 کیلومتر بر ساعت و شیب 5 درصد بر روی نوار گردان به تمرین پرداختند. تمامی متغیر ها در ابتدا و انتهای مطالعه با ابزارهای معتبر و استاندارد سنجش شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌‌افزار آماری SPSS و آزمون‌های تی‌تست مستقل و تی تست وابسته انجام شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین دو گروه راه رفتن به جلو و راه رفتن به عقب در مقادیر وزن توده چربی (315/0=p)، وزن توده بدون چربی (872/0=p)، نمره تعادل عمومی (571/0=p)، نمره تعادل قدامی خلفی (675/0=p)، نمره تعادل جانبی (987/0=p) و حداکثر اکسیژن مصرفی (053/0=p) اختلاف معناداری وجود ندارد، اما بین دو گروه در مقادیر انعطاف‌پذیری عضله همسترینگ پای برتر (001/0=p)، انعطاف‌پذیری عضله همسترینگ پای  غیر برتر (015/0=p)، انعطاف‌پذیری عضله چهار سر ران پای برتر (012/0=p)، انعطاف‌پذیری عضله چهار سر ران پای غیر برتر (001/0=p)، قدرت عضله همسترینگ (002/0=p)، قدرت عضله چهار سر ران (001/0=p)، استقامت عضله همسترینگ (003/0=p) و استقامت عضله چهار سر ران (001/0=p) اختلاف معناداری به نفع گروه راه رفتن به عقب وجود دارد.
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد انجام تمرین راه رفتن به عقب در بهبود انعطاف‌پذیری، قدرت و استقامت عضلانی مؤثرتر از راه رفتن به جلو است.
متن کامل [PDF 804 kb]   (503 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: طب ورزش

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.