زمینه و هدف: براکی‌تراپی داخل حفره‌ای در کانسرهای دستگاه تناسلی زنان بر دو پایه استوار است: یکی توزیع دوز مناسب و بالا در منطقه هدف درمان و دیگری گرادیان و افت دوز شدید در منطقه خارج از هدف درمان و بخصوص مناطق آسیب‌پذیر رکتوم یا مثانه. هــدف از ایــن مطالعه، کنترل کیفی سیستم طراحی درمان به روش In-vivo Dosimetry با استفاده ازTLD-100 (Thermolluminecent Dosimeter) در نقاط رفرانس رکتوم (توصیه ICRU-38=International Committe of Radiological Protection and Unit) می‌باشد. روش بررسی: برای دوزیمتری از تراشه‌های LiF(Littium Fluraid) معروف به TLD-100 استفاده شد. همچنین مقدار دوز جذبی در نقاط رکتوم به ترتیب ازبالا: R3، R1، R2 و R4 بر روی 33 بیمار مبتلا به کارسینوم سرویکس و اندومتر در Stage1-3که کاندید درمان براکی‌تراپی به روش MDR(Medium Dose Rate) بودند، با قرار دادن 2 عدد TLD در هر نقطه انجام پذیرفته و با دوز پلانینگ بدست آمده در همان نقاط مقایسه گردید. این مطالعه به صورت توصیفی انجام پذیرفته و روشهای آماری بکار گرفته شده در این تحقیق، رگرسیون خطی، آنالیز واریانس، آزمون t-test، آزمون Chi-Square و نمودارهای پراکنش و رگرسیونی بوده است. یافته‌ها: متوسط میانگین‌های دوز اندازه‌گیری شده TLDها در تمام نقاط، معادل(214=SD)580 سانتی‌گری و متوسط دوزهای بدست آمده از روش پلانینگ در تمام نقاط رکتوم معادل (245=SD)654 سانتی‌گری بوده است. ملاحظه می‌شود که دوز محاسبه شده در روش پلانینگ بطورقابل ملاحظه‌ای بیش‌تر از دوز اندازه‌گیری شده توسط TLDها است(001/0PValue<). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج بدست آمده و در محدوده مطالعه شده(1200-300 سانتی‌گری)، می‌توان دوز جذبی واقعی رکتوم(Y) را از روش پلانینگ با استفاده از فرمول زیر با ضریب اطمینان(66%=R2) محاسبه نمود که در آن X، دوز محاسبه شده از روش پلانینگ می‌باشد: 5/118+X7/0Y=. دوز میانگین TLDبا هیچ کدام از پارامترهای سن، Dose Rate، دوزتوتال، قطر قدام و خلف بیمار،Stage بیماری و فاصله نقاط رکتوم از مرکز توزیع دوز(LR=Length From Reference Point) ارتباط معنی‌داری نداشته اســت. تفــاوت بین میانگین TLDها و دوز پلانینــگ بر اساس نوع اپلیکاتور بکار برده شده متفاوت بوده، به گونــه‌ای کــه مقــدار اختلاف در اپلیکاتورهای تانــدم/اوویید(009/0PValue<) و اوویید(002/0PValue<) بیش‌تراز اپلیکاتور سیلندر بوده است.