زمینه و هدف: امروزه تیپ‌های متفاوتی جهت پیش‌گیری و درمان پیچ‌خوردگی مچ­پا استفاده می‌شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر دو نوع تیپ (ورزشی و کنزیو) بر حداکثر نیروی برشی قدامی زانو طی فرود پس از پرش در والیبالیست‌هایی با بی­ثباتی مزمن مچ پا بود.

روش کار: در این پژوهش نیمه­تجربی، دوازده والیبالیست نخبه مرد با بی‌ثباتی مزمن مچ پا، با میانگین سنی10/3±04/22 سال، جرم 56/4±74/79 کیلوگرم و قد 85/5±75/188سانتی‌متر به عنوان نمونه انتخاب شدند. از آزمودنی‌ها آزمون پرش- فرود طی شرایط با پای‌برهنه، با تیپ ورزشی و تیپ کنزیو به عمل آمد. از دستگاه صفحه نیروسنج جهت ثبت نیروهای عکس‌العمل زمین استفاده شد. مؤلفه خلفی نیروی عکس‌العمل در صفحه ساجیتال به عنوان نیروی برشی قدامی زانو در نظر گرفته شده و به وزن بدن هنجار گردید. برای  تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس با داده‌های تکراری در نرم‌افزار SPSS، نسخه20 در سطح معنا‌داری 95% استفاده شد.

یافته­ها: بین سه شرایط تیپ ورزشی، تیپ کنزیو و پای‌برهنه در حداکثر نیروی برشی قدامی زانو حین فرود پس از پرش تفاوت معنا‌داری وجود نداشت (05/0 P> برای تمامی شرایط).

نتیجه­گیری: استفاده از دو نوع تیپ مورد بررسی نمی‌تواند منجر به کاهش خطر بروز آسیب به لیگامان صلیبی قدامی زانو در حرکت فرود تک‌پایی شود. بنابراین نمی‌توان دو نوع تیپ مذکور را عاملی ایمن و پیشگیرانه در آسیب ACL حین فرود دانست.