زمینه و هدف: دیابت شایع‌ترین بیماری متابولیک در دنیا است. مهم ترین عامل کنترل این بیماری رفتارهای خودمراقبتی است. اگر بین بیمار و افراد ارایه دهنده خدمات به بیماران تعامل وجود داشته باشد در نهایت به کنترل بهتر بیماری دیابت کمک مینماید. هدف از اجرای این تحقیق بررسی ارتباط پزشک و بیمار بر رفتارهای خودمراقبتی میباشد.
روش کار: مطالعه حاضر از نوع مقطعی تحلیلی میباشد. 500 بیمار دیابتی از بین 752 بیمار با استفاده از نمونهگیری تصادفی طبقهبندی شده انتخاب شدند. ابزار گردآوری، پرسشنامههای اطلاعات دموگرافیکی، خودمراقبتی، سلامت بیمار و ارتباط بین پزشک و بیمار میباشد. از جداول فراوانی، آزمونهای کای اسکوئر، تی مستقل و ANOVA جهت بررسی رابطه بین مشخصات دموگرافیک و خودمراقبتی استفاده شد. رگرسیون خطی چندگانه نیز برای پیش گویی عوامل موثر بر خودمراقبتی مورد استفاده قرار گرفت.
یافتهها: ارتباط پزشک و بیمار با سن، وجود عارضه دیابت و وجود علائم افسردگی ارتباط معنیدار داشت. ارتباط بین پزشک و بیمار پس از طول مدت ابتلا به دیابت قویترین عامل پیشگویی کننده در رفتار خودمراقبتی بود.
نتیجهگیری: ارتباط پزشک و بیمار توانست رفتارهای خودمراقبتی را در بیماران دیابت نوع 2 پیشگویی نماید. عاملی که در ارتباط پزشک و بیمار تاثیرگذار بوده عدم دسترسی بیماران به پزشک متخصص میباشد. لذا پیشنهاد میشود مطالعه مشابهای در مناطق شهری انجام و ارتباط پزشک و بیمار و تاثیر آن بر رفتارهای خودمراقبتی مورد بررسی قرار گیرد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |