زمینه و هدف : ریسک اختلالات اسکلتی-عضلانی در رانندگان تاکسی بالا است، چون آن ها در حین رانندگی در مواجهه طولانی مدت با ارتعاش ماشین، کار ثابت و بدون­تحرک، نشستن طولانی­مدت و وضعیت بدنی نامناسب می­باشند. هدف مطالعه حاضر، بررسی میزان شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی مرتبط با کار و تعیین عوامل مرتبط با آن در رانندگان تاکسی می­باشد.

  روش کار : مطالعه به صورت مقطعی و از نوع توصیفی-تحلیلی بر روی 300 راننده تاکسی که به صورت تصادفی انتخاب شدند، انجام گرفت. برای جمع‌آوری داده­ها از پرسش نامه استاندارد­ اختلالات اسکلتی-عضلانی نوردیک و چارت ناراحتی بدن استفاده شد. همچنین اطلاعات دموگرافیک رانندگان نیز جمع­آوری گردید. آزمون­های آماری شامل Mann-Whitney ، Kruskal-Wallis و ANOVA بود.

  یافته‌ها: بیشترین میزان شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی در 12 ماه گذشته به ترتیب مربوط به نواحی کمر (2/51%) و زانو (8/41%) و کمترین میزان در ناحیه آرنج (7/10%) رانندگان بود. بیشترین میزان بازدارندگی از کار و فعالیت­های روزانه رانندگان مربوط به درد ناحیه زانو (3/84%) بود. کار در محیط شغلی بیشترین سهم در ایجاد درد در ناحیه کمر (1/91%)، شانه (89%)، گردن (7/92%) و مچ و دست (8/96%) را ایفا می­کند.

  نتیجه ‌ گیری : شیوع اختلالات اسکلتی- عضلانی بخصوص در ناحیه کمر و زانو در رانندگان تاکسی بالا بود که احتمالاً به دلیل رانندگی در ساعات طولانی و وضعیت بدنی نامطلوب در حین رانندگی می­باشد. با آموزش رانندگان در ارتباط با نحوه­ی صحیح نشستن در حین رانندگی، انجام ورزش­های کششی، زمان استراحت کافی در شبانه روز و طراحی صندلی ارگونومیک خودرو بر اساس اندازه­های آنتروپومتریکی ایرانیان می­توان تا حدود زیادی از بروز این اختلالات پیشگیری کرد.