هدف از انجام این کارآزمایی بالینی تصادفی مقایسه تأثیر دو روش تمرینی دویدن به جلو و دویدن به عقب روی برخی آزمونهای عملکردی اندام تحتانی بود. در مطالعه مقدماتی، تکرارپذیری نتایج حاصله از آزمونهای عملکردی مورد بررسی قرار گرفت و تأیید شد. به همین منظور 30 مرد سالم و جوان به روش غیراحتمالی ساده انتخاب و به روش تصادفی منظم به دو گروه 15 نفری تقسیم شدند. برای یک گروه به مدت 6 هفتــه (3 جلســه در هفتــه و 15 دقیقــه در هر جلسه) باسرعــت انتخابی دویدن به جلو (Forward Running, FR) و برای گــروه دیگــر دقیقاً با همان حجــم تمرین دویدن به عقب (Backward Running, BR) انجام شد. آزمونهای عملکردی شامل پرش عمودی (Vertical Jump)، پرش طول روی یک پا (Single Leg Hop)، زمان جهش متوالــی روی یک پا در مسافت 6 متری (Timed Hop) و دوی رفت و برگشت سریع (Shuttle Run) بودند که در 4 مرحله و به فواصل زمانی 2 هفته انجام شد. نتایج حاصله در هر گروه توسط آزمون آماری، Paired t-test و بین دو گروه توسط آزمون آماری independent t-test با یکدیگر مقایسه شد. داده‌های حاصله نمایانگر پیشرفت معنی‌دار تمامی آزمونها در هر گروه و همچنین عدم وجود اختلاف معنی‌دار بین پیشرفت 2 گروه پس از 6 هفته بودند. براساس این نتایج، دو روش تمرینی دویدن به جلو و دویدن به عقب به یک میزان در افزایش تواناییهای عملکردی اندام تحتانی موثرمی‌باشند0

واژه‌های کلیدی: 1 – دویدن به جلو، 2 – دویدن به عقب، 3 – آزمونهای عملکردی، 4 – اندام تحتانی

متن کامل [PDF 478 kb]   (3802 دریافت)