مالاریا یک بیماری پروتوزئری است که توسط 4 گونه پلاسمودیوم فالسی‌پاروم، ویواکس، اوال و مالاریه در انسان ایجاد بیماری می‌کند. انتقال پلاسمودیوم به طور عمده به انسان از طریق نیش پشه آنوفل ماده صورت می‌گیرد اما راه‌های انتقال دیگری از جمله انتقال از طریق خون یا سر سوزن آلوده نیز ذکر شده اســت. ایران از نظــر انتقال مالاریا به 3 منطقــه تقسیــم می‌شود که عبارتند از: 1- شمال رشته کوه زاگرس 2- جنوب و جنوب غربی 3- جنوب شرقی. به دنبال اقدامات پیش‌گیرانه در سال 1352 ساکنان شمال رشته کوه زاگرس از نظر ابتلا به مالاریا ایمن شدند و در قسمت جنوبی نیز بیماری مهار شد اما به علت نقص در برنامه مبارزه با مالاریا در سال‌های 1353 و 1354، میزان آلودگی در قسمتی از مناطق جنوبی کشور به ویژه استان هرمزگان و سیستان و بلوچستان و قسمت گرمسیری کرمان افزایش یافت و بیماری تبدیل به اپیدمی شد. علاوه بر آن کانون‌هایی از انتقال مالاریا در شمال کشور ایجاد گردید. از آن‌جا که تهران و اطراف آن از نظر انتقال مالاریا توسط پشه پاک شده محسوب می‌شود، در فردی که سابقه خروج از این منطقه را ذکر نمی‌کند، انتقال مالاریا از طریق نیش پشه مطرح نمی‌باشد. بیماری که معرفی می‌شود آقای 30 ساله، اهل و ساکن تهران بود که با شکایت تب و زردی از 4 روز پیش از مراجعه، بستری گردید. وی از آب ریزش، گلو درد، سرفه، درد منتشر استخوانی و لرز شاکی بود.سابقه مصرف مواد مخدر تزریقی را از 2 سال قبل داشت که از 25 روز قبل از مراجعه اقدام به ترک آن کرده بود. سابقه انتقال خون و مسافرت به خارج از تهران را در طی سال‌های اخیر نداشت. بعد از انجام نمونه‌برداری‌های لازم، بیمار با تشخیص احتمالی اندوکاردیت تحت درمان قرار گرفت که به درمان پاسخ نداد و در نمونه برداری انجام شده از مغز استخوان مالاریای فالسی‌پاروم گزارش گردید. با توجه به عدم مسافرت بیمار به خارج از تهران و هماهنگی علائم بیمار با علائم محرومیت از مواد مخدر، تشخیص مالاریا کمتر مطرح بود در حالی که در بیمار معتاد تزریقی، انتقال مالاریا می‌تواند از طریق سر سوزن آلوده صورت گیرد و علائمی شبیه محرومیت از مواد مخدر را تقلید کند که باید در بررسی تب با علت ناشناخته( FUO ) در بیماران IVDU (معتادان تزریقی)، مالاریا جزء تشخیص‌های افتراقی در نظر گرفته شود.