زمینه و هدف: ایران از نظر مرگ و میر ناشی از حوادث رانندگی رتبه بالایی در سطح جهان دارد. بسیاری از این بیماران دارای آسیب اورولوژیک نیز می باشند. میزان آسیب اورولوژیک بیماران با ترومای متعدد در کشور ما 12-10 درصد می‌باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی اپیدمیولوژیک تعدادی از بیماران با ترومای اورولوژیک و ارزیابی وضعیت تشخیصی و درمانی آن‌ها می باشد.

  روش کار: این مطالعه توصیفی- مقطعی بوده است. اطلاعات شامل عامل تروما، ضایعات اورولوژیک، ضایعات همراه، علائم حیاتی، روش تشخیص، نوع درمان و پیامد نهائی از پرونده 76 بیمار مبتلا به ترومای متعدد، که دارای ترومای اورولوژیک نیز بوده اند و به اورژانس بیمارستان حضرت رسول اکرم طی سال های 87-1386 مراجعه داشته اند، جمع آوری و مورد ارزیابی قرار گرفت. در آنالیز آماری از تست‌های آماری t ، Chi-square ، One way ANOVA و معادل های غیرپارامتریک آن ها استفاده شد. از SPSS V.16.0 نیز استفاده شد.

  یافته‌ها: میانگین سنی بیماران مراجعه کننده 2 ± 33 سال بوده است. میانگین زمان بستری 6 ± 6/11 روز بود. 35 نفر (5/44%) آسیب کلیوی در گرید I تا V داشتند. 25 نفر (3/26 %) آسیب مثانه، 14 نفر (4/18 %) آسیب مجرا، 37 نفر (7/48 %) آسیب همراه، 13 نفر (1/17 %) آسیب دستگاه ژنیتال خارجی و 4 نفر (2/5 %) آسیب حالب داشتند. شایع ترین آسیب همراه، شکستگی لگن در 19 نفر (7/24) %) بوده است. از کل بیماران 3 مورد فوت شدند؛ افراد فوت شده همراه با آسیب های غیر اورولوژیک بودند. 43 مورد (6/55%) بهبودی کامل و 30 نفر (5/39%) احتیاج به جراحی تاخیری داشته اند.

  نتیجه‌گیری: عوارض بعد از جراحی اورولوژیک کم و هیچ بیماری به علت آسیب اورولوژیک فوت نشده است. بین عامل تروما و آسیب ایجاد شده ارتباط معنی داری وجود نداشته که می تواند ناشی از تعداد کم بیماران، نقص در پرونده و یا فوت بیماران با آسیب شدید در صحنه تصادف پیش از رسیدن به مرکز اورژانس باشد. عوارض حین درمان به خوبی کنترل شده وامکانات تشخیصی و درمانی مورد نیاز بیماران کافی بوده است.