زمینه و هدف: فاکتورهای خطر جدیدی به خصوص  واکنش‌های التهابی و فاکتورهای ایمونولوژیک برای بیماری‌های قلبی- عروقی معرفی شده‌اند. لذا، در این مطالعه میزان سرمی اینترلوکین – 17 (IL-17) در بیماران مبتلا به بیماری‌های ایسکمیک قلبی (شامل بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد و بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار صدری) و افراد سالم بررسی می‌گردد.

روش بررسی: در این مطالعه توصیفی، نمونه‌های سرمی از 3 گروه شامل 30 بیمار مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد (Acute Myocardial Infarction-AMI)، 30 بیمار مبتلا به آنژین صدری ناپایدار (Unstable Angina-UA) و
30 فرد سالم جمع‌آوری و از نظر میزان سرمی IL-17 با روش ELISA مورد بررسی قـرار گرفتند. یافتـه‌ها با استفاده از آزمون‌های ANOVA و t-test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته‌ها: میانگین میزان سرمی IL-17 در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد (AMI)، آنژین صدری ناپایدار (UA) و افراد گروه کنترل به ترتیب pg/ml  2/1±68/6، pg/ml 01/1±48/5 و pg/ml 6/0±07/2 (pg/ml ـ پیکوگرم در هر میلی‌لیتر) تعیین گردید. آنالیز آماری نشان داد که میانگین میزان سرمی IL-17 در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد (AMI) و آنژین صدری ناپایدار (UA) به‌طور معنی‌داری از افراد گروه کنترل بالاتر است
(به ترتیب با 005/0 P< و 04/0 P<). میانگین میزان سرمی IL-17 در کل بیماران مبتلا به بیماری‌های ایسکمیک قلبی (شامل مجموع بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد و آنژین صدری ناپایدار) نیز pg/ml 79/0. ±  08/6 تعیین گردید. اختلاف میانگین میزان سرمی IL-17 بین بیماران مبتلا به بیماری‌های ایسکمیک قلبی و افراد سالم نیز از نظر آماری معنی‌دار بود (002/0 P<). لازم به ذکر است که اختلاف میانگین میزان سرمی IL-17 در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد (AMI) و آنژین صدری ناپایدار (UA) از نظر آماری معنی‌دار نشد.

نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که میزان سرمی IL-17 در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد و آنژین صدری ناپایدار که به طور معنی‌داری از افراد سالم گروه کنترل بالاتر است. لذا مکانیسم‌های وابسته به
IL-17 ممکن است در پاتوژنز بیماری‌های ایسکمیک قلبی شرکت نمایند.