Razi Journal of Medical Sciences
مجله علوم پزشکی رازی
RJMS
Medical Sciences
http://rjms.iums.ac.ir
39
journal39
2228-7043
2228-7051
en
jalali
1381
9
1
gregorian
2002
12
1
9
29
online
1
fulltext
fa
مقایسه نتایج درمانی روشهای بسته و باز در ترمیم شکستگی کندیل فک تحتانی
COMPARISON OF THE CLOSED AND OPEN APPROACHES IN THE MANAGEMENT OF MANDIBULAR CONDYLE FRACTURE
جراحی ترمیمی و پلاستیک
Plastic Surgery
پژوهشي
Research
شکستگی ناحیه کندیل استخوان فک تحتانی نسبتاً شایع میباشد. به علت عوارض دراز مدت این نوع شکستگی از جمله اختلال در حرکات مفصل فکی گیجگاهی (TMJ)، آنکیلوز و مشکلات ارتوگناتیک درمان صحیح این گونه شکستگیها از اهمیت زیادی برخوردار است. ارتباط با نحوه درمان این شکستگیها بصورت بسته یا باز (روش جراحی). همچنان اختلاف نظر وجود دارد. طی فاصله سالهای 1379-1371، 331 مورد شکستگی فک تحتانی در 204 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند. از این تعداد، 69 بیمار دچار 81 مورد شکستگی کندیل ( به تنهایی یا همراه با سایر شکستگیهای استخوان فک تحتانی و صورت) بودند. نیز 57 بیمار (83%) شکستگی یکطرفه و 12 بیمار (17%) شکستگی دو طرفه کندیل داشتند. اکثر بیماران (54%) در اثر سوانح اتومبیل یا موتور سیکلت دچار آسیب فک تحتانی شده بودند. از بیماران فوق، 54 نفر (78%) به روش بسته و با کمک فیکساسیون بین فک فوقانی و تحتانی و 12 نفر (17%) به روش جراحی باز و فیکساسیون با پیچ و پلاک و دوره کوتاهی از فیکساسیون بین فکی (IMF) درمان گردیدند. در این مطالعه اندیکاسیون جراحی باز در موارد جابجایی شدید طرفی (به طرف خارج) و یا جابجایی شدید قطعات شکسته بود. دو بیمار نیز بدون هیچ گونه مداخله و بصورت تحت نظر درمان شدند. بیماران بین 6 ماه تا 5 سال (بطور متوسط 5/2 سال) پیگیری شدند. کلیه بیماران در هر دو روش قادر به بازکردن دهان بیش از 4 سانتیمتر بودند. عوارض عمل جراحی شامل فلج موقتی عصب صورتی، شاخه مارژینال ماندیبولر (5 مورد) و عفونت (1 مورد) بود. نتایج این مطالعه (از نظر نتیجه درمان و عوارض) تفاوت چندانی را بین روشهای درمانی باز و بسته نشان نداد. بنابراین در اکثر موارد شکستگیهای کندیل، روش درمان بصورت بسته توصیه میشود و روش جراحی باز ـ با توجه به خطرات و عوارض بالقوه آن ـ فقط در موارد شکستگی همراه با جابجایی شدید که نمیتوان آنرا با روش بسته بدرستی جااندازی نمود، توصیه میگردد
ABSTRACT
Mandibular condyle fractures are relatively common. Because of longterm morbidity of temporomandibular joint dysfunction and ankylosis, correct management of these fractures are very important. The contraversy between closed and open approaches, has not yet been solved in the management of these fractures. In this article, we reviewed 302 cases of mandibular fractures since 1993 to 2000. These 69 cases had 81 condylar fractures alone or in combination with other mandibular fractures. Of these, 57 cases (83%) had unilateral and 12 cases (17%) had Bilateral fractures. Most cases (64%) were injured either by car or motorcycle accident. Fifty four cases (78%) were managed by closed reduction and intermaxillary fixation (IMF) and 12 cases (17%) were treated by open reduction and rigid fixation with short coures of IMF. The indication of open reduction in our study were severe lateral or medial displacement of condyle. Two cases were treated conservatively. One neglected bilateral case came back with open bite as complication. The patients were followed between 6 month and 5 years. In all cases, we found the ability to open the mouth more than 4cm. The results of closed and open approaches in our study were comparable without any significant difference. As conclusion, in most cases of mandibular condyle fractures, closed approach is recommended and open approach are preserved for cases with severe displacement, which can not be reduced properly with open technique.
،: 1 – شکستگی کندیل ،2 – استخوان فک تحتانی ،3 – مفصل فک گیجگاهی
1) Condylar process fracture 2) Lower Jaw 3) Temporo-mandibular joint
275
280
http://rjms.iums.ac.ir/browse.php?a_code=A-10-1-298&slc_lang=fa&sid=1
A
Kazemi
عباس
کاظمیآشتیانی
3900319475328460014492
3900319475328460014492
Yes
A
Tavassoli Ashrafi
احمد
توسلی اشرفی
3900319475328460014493
3900319475328460014493
No