جلد 14، شماره 56 - ( 8-1386 )                   جلد 14 شماره 56 صفحات 156-149 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Madani, A, Reyhani, M. The Relationship between Patellofemoral Pain and Radiographic Changes in Patients Aged 15 to 40 Years Old. RJMS 2007; 14 (56) :149-156
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-784-fa.html
مدنی عباس، ریحانی محمدجواد. بررسی ارتباط بین درد و تغییرات پرتونگاری در بیماران مبتلا به درد مفصل کشککی ـ رانی در سنین 40-15 سال . مجله علوم پزشکی رازی. 1386; 14 (56) :149-156

URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-784-fa.html


چکیده:   (6134 مشاهده)

    زمینه و هدف: توجه روزافزونی به نقش حرکت غیرطبیعی کشکک در شیار فمورال، به عنوان علت درد قدام زانو، معطوف شده است. بیمارانی که در آنها علت مشخصی بدست نمی‌آید، در گروه سندرم درد پاتلوفمورال قرار می‌گیرند. این مطالعه ارتباط بین درد و تغییرات پرتونگاری در بیماران مبتلا به درد مفصل کشککی ـ رانی را مورد بررسی قرار داد. روش بررسی: در یک مطالعه همگروهی(Cohort study)، 64 زانو مشتمل بر 46 بیمار(18 مرد و 28 زن) با تشخیص درد پاتلوفمورال تحت یک دوره درمان فیزیوتراپی به مدت 6 هفته قرار گرفتند. مدت درد، شدت درد، کیفیت درد و رادیوگرافی‌های آگزیال در زوایای 20 و 45 درجه، قبل و بعد از درمان ثبت گردیدند. پس از خاتمه درمان، اطلاعات بدست آمده با استفاده از شاخص مرکزی MODE و تست آماری Chi-square تحت آنالیز قرار گرفتند. یافته‌ها: قبل از درمان، میانگین مدت درد، 5/6 ماه(8/4=SD)، میانگین شدت درد، 5/5(7/1=SD)، میانگین زاویه Sulcus، 129 درجه(8=SD) و میانگین زاویه Congruence، 8/14- درجه(11=SD) بود. در 6 مورد، اندکس پاتلوفمورال بزرگ‌تر از 6/1 بود. پس از درمان، میانگین شدت درد، 4/1(5/1=SD) بود، به عبارت دیگر 22 مورد پس از درمان، عاری از درد شدند و شدت درد در 28 مورد نیز پس از درمان در حد خفیف بود. فقط 4 مورد تقریباً پاسخی به درمان نداده بودند. هیچ ارتباطی بین جنس و سن با شدت درد قبل از درمان و میزان پاسخ به درمان مشاهده نشد. رابطه منفی معنی‌داری بین میزان پاسخ به درمان و مدت درد وجود نداشت(0005/0P<)، به این صورت که هر چه مدت درد کمتر بوده، میزان پاسخ به درمان بیش‌تر بوده است. میانگین زاویه Congruence از 8/14- درجه(11=SD) قبل از درمان، به 6/16- درجه(8=SD) بعد از درمان، کاهش پیدا کرد که نشان دهنده کاهش زاویه به میزان 8/1 درجه می‌باشد(041/0=P). فقط در 6 مورد اندکس پاتلوفمورال بزرگ‌تر از 6/1 بود که بعد از درمان، به 4 مورد تقلیل یافت. هیچ ارتباطی بین شدت درد و میزان پاسخ به درمان با تظاهرات پرتونگاری مشاهده نشد. ارتباط معنی‌داری بین میزان پاسخ به درمان و بروز تغییر در میانگین زاویه Congruence پس از درمان ملاحظه گردید. در زیر گروهی از بیماران که به درمان پاسخ داده بودند، میانگین زاویه Congruence به میزان 3/2 درجه کاهش نشان داد(028/0=P)، این میزان در زیر گروهی که به درمان پاسخ نداده بودند، 375/0 درجه بود که از نظر آماری قابل ملاحظه نیست(83/0=P). نتیجه‌گیری: هیچ ارتباطی بین شدت درد و میزان پاسخ به درمان با تغییرات پرتونگاری مشاهده نشد. رابطه معنی‌داری بین میزان پاسخ به درمان و بروز تغییر در میانگین زاویه Congruence پس از درمان مشاهده شد. پس از شروع علایم، هر چه درمان زودتر شروع گردد، میزان پاسخ به درمان بهتر خواهد بود.

متن کامل [PDF 255 kb]   (1854 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: فیزیوتراپی

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله علوم پزشکی رازی می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2024 CC BY-NC 4.0 | Razi Journal of Medical Sciences

Designed & Developed by : Yektaweb