جلد 27، شماره 12 - ( 12-1399 )
جلد 27 شماره 12 صفحات 62-52 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: R.SSRI.REC.1398.548
Ethics code: R.SSRI.REC.1398.548
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Kia H, Peeri M, Delfan M. Comparison of two types of high intensity interval training on glucose levels and genes expression of Bax and Bcl-2 in cardiomyocytes of diabetic rats. RJMS 2021; 27 (12) :52-62
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-6085-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-6085-fa.html
کیا حمید، پیری مقصود، دلفان مریم. مقایسه دو مدل تمرین تناوبی شدید بر مقادیر گلوکز و بیان ژن های Bax و Bcl-2 در کاردیومایوسیت رت های دیابتی. مجله علوم پزشکی رازی. 1399; 27 (12) :52-62
دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران ، m.peeri@iauctb.ac.ir
چکیده: (1814 مشاهده)
زمینه و هدف: اختلالات قلبی حاصل از افزایش آﭘﻮﭘﺘﻮز یکی از مهم‌ترین عوارض ناشی از دیابت است که تحت تاثیر دزهای مختلف تمرین تناوبی شدید قرار می‌گیرد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه دو شیوه تمرین تناوبی شدید بر مقادیر گلوکز و بیان ژن‌های Bax و Bcl-2 در کاردیومایوسیت رت‌های دیابتی بود.
روش کار: در مطالعه تجربی حاضر، 24 سر رت نر نژاد ویستار هشت هفته‌ایی، با میانگین وزن 18±321 گرم پس از القاء دیابت بوسیله STZ به طور تصادفی به 4 گروه کنترل سالم (NC)، کنترل دیابتی (DC)، گروه تمرین تناوبی شدید نوع یک (HIIT1:1) و گروه تمرین تناوبی شدید نوع دو (HIIT2:1) تقسیم شدند. سپس گروه‌های تمرینی 5 روز در هفته به مدت 4 هفته با دزهای متفاوت، اما مسافت یکسان تمرین کردند. تجزیه و تحلیل آماری داده ها توسط تحلیل واریانس یک‌سویه در سطح معناداری 05/0 انجام گرفت.
یافته‌ها: مداخله HIIT2:1 باعث کاهش معنادار مقادیر گلوکز و بیان Bax (001/0p<) و افزایش معنادار Bcl-2 در کاردیومایوسیت‌ها نسبت به کنترل دیابتی شد (01/0p<). HIIT1:1 تنها باعث کاهش معنادار مقادیر گلوکز نسبت به گروه DC شد (05/0p<). علاوه بر این، بیان ژن Bax کاردیومایوسیت‌ها در گروه HIIT2:1 به شکل معناداری کمتر از گروه HIIT1:1 بود (05/0p<).
نتیجه‌گیری: تمرین HIIT2:1 عوارض مخرب قلبی ناشی از دیابت را به حداقل می‌رساند. علاوه بر این، دز تجویزی تمرین HIIT در این تغییرات مکانیزمی مهم و تاثیرگذار است.
روش کار: در مطالعه تجربی حاضر، 24 سر رت نر نژاد ویستار هشت هفته‌ایی، با میانگین وزن 18±321 گرم پس از القاء دیابت بوسیله STZ به طور تصادفی به 4 گروه کنترل سالم (NC)، کنترل دیابتی (DC)، گروه تمرین تناوبی شدید نوع یک (HIIT1:1) و گروه تمرین تناوبی شدید نوع دو (HIIT2:1) تقسیم شدند. سپس گروه‌های تمرینی 5 روز در هفته به مدت 4 هفته با دزهای متفاوت، اما مسافت یکسان تمرین کردند. تجزیه و تحلیل آماری داده ها توسط تحلیل واریانس یک‌سویه در سطح معناداری 05/0 انجام گرفت.
یافته‌ها: مداخله HIIT2:1 باعث کاهش معنادار مقادیر گلوکز و بیان Bax (001/0p<) و افزایش معنادار Bcl-2 در کاردیومایوسیت‌ها نسبت به کنترل دیابتی شد (01/0p<). HIIT1:1 تنها باعث کاهش معنادار مقادیر گلوکز نسبت به گروه DC شد (05/0p<). علاوه بر این، بیان ژن Bax کاردیومایوسیت‌ها در گروه HIIT2:1 به شکل معناداری کمتر از گروه HIIT1:1 بود (05/0p<).
نتیجه‌گیری: تمرین HIIT2:1 عوارض مخرب قلبی ناشی از دیابت را به حداقل می‌رساند. علاوه بر این، دز تجویزی تمرین HIIT در این تغییرات مکانیزمی مهم و تاثیرگذار است.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
