مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: همی‌پلژی در اثــر ضایعــه نــورون محرکــه فوقانــی ایجاد می‌شود و طی آن، بیمار با مشکلاتی از قبیل فلج اسپاستیک اندام درگیــر و ضعــف ناتوانــی در انجــام الگوهای حرکتــی مواجــه می‌شــود. یکی از شیوه‌های مؤثر درمانــی جهــت ایــن بیمــاران، روش NDT(Neurodevelopmental treatment) بر پایــه نظریات بوبــات می‌باشد. از طرف دیگر، مطالعات اخیر نشــان داده‌اند که سم بوتولنیوم قادرســت به طور مؤثری، اسپاستی‌سیتــی را در عضلات اسپاستیک کاهش دهد. هدف این مطالعه، مقایسه درمان بر اساس تکامل سیستم عصبی(NDT) بعلاوه تزریق سم بوتولنیوم نوع A(BTX-A=Botulinum toxin injection type A) و درمان براساس تکامل سیستم عصبی به تنهایی بر روی کاهش اسپاستی‌سیتی و بهبود کیفیت الگوهای حرکتی اندام تحتانی بیماران همی‌پلژیک بود. روش بررسی: 15 بیمار با دامنه سنی 70-27 سال در این بررسی شرکت نمودند. بیماران در فاز اسپاستیک بوده و قادر بودند با یا بدون وسیله کمکی راه بروند. شدت اسپاستی‌سیتی براساس OAS(Original Ashworth Scale) بین یک تا سه بود. 5 بیمار با روش NDT(گروه A) و 10 بیمار با روش ترکیبی(گروه B) درمان شدند. تزریق BTX-A در عضلات کاف اندام تحتانی صورت گرفت. ارزیابی پایه، شامل اندازه‌گیری شدت اسپاستی‌سیتی پلانتار فلکسورها براساس OAS، دامنه حرکتی فعال و غیرفعال حرکت دورسی فلکسیون مچ پا و بررسی کیفیت الگوهای حرکتی اندام تحتانی بود. یافته‌ها: به دنبال انجام این درمان‌ها در هر دو گروه، کاهش اسپاستی‌سیتی، افزایش دامنه‌های حرکتی فعال و غیرفعال دورسی فلکسیون مچ پا و بهبود کیفیت الگوهای حرکتی اندام تحتانی مشاهده شد. کلیه این تغییرات در گروه B بارزتر بودند(05/0P<). نتیجه‌گیری: می‌توان نتیجه گرفت که تکنیک‌های NDT با مهار الگوهای حرکتی غیرطبیعی و تسهیل پاسخ‌های حرکتی طبیعی قادرند اسپاستی‌سیتی را کاهش داده و میزان دامنه حرکتی و کیفیت الگوهای حرکتی را بهبود بخشند و توانایی بیمار را جهت انجام حرکات مجزا علی‌رغم وجود الگوهای حرکتی کلیشه‌ایی افزایش دهند. اثر مستقیم BTX-A روی تون عضله و کاهش اسپاستی‌سیتی، قادرست تأثیر تکنیک‌های NDT را افزایش دهد.