مجله علوم پزشکی رازی

  زمینه و هدف : هدف از انجام این پژوهش، تعیین اثر هم افزایی دوچشمی بر مولفه های موج پتانسیل برانگیخته بینایی در حوزه زمان می باشد.

  روش کار : پتانسیل برانگیخته بینایی گذرای تک چشمی و نیز دوچشمی در 21 داوطلب 18 الی 24 سال (میانگین ± انحراف معیار، 9/1 ± 7/20) با سیستم بینایی طبیعی نسبت به تناوب تحریکات الگوهای شطرنجی با فرکانس فضایی – زمانی (18/2 سیکل بر درجه -4 هرتز) ثبت گردید. دامنه و زمان تاخیر مولفه های N₇₅ ، P₁₀₀ و N₁₃₅ موج پتانسیل برانگیخته بینایی گذرا در حالات تک چشمی و دوچشمی اندازه گیری شد. به منظور ارزیابی تاثیر هم افزایی دوچشمی بر مولفه های موج پتانسیل برانگیخته بینایی گذرا میانگین نتایج تک چشمی چشم های راست و چپ بدست آمد و یافته های دو چشمی با میانگین یافته های تک چشمی به کمک آزمون آماری t زوج مقایسه گردید.

  یافته ‌ ها : زمان های تاخیر مولفه های N₇₅ ، P₁₀₀ و N₁₃₅ در حالت تحریک دوچشمی به طور قابل ملاحظه نسبت به میانگین تحریک های تک چشمی کوتاه تر بود (005/0 p< ). دامنه موج پتانسیل برانگیخته دو چشمی نیز در هر سه مولفه در حالت دوچشمی نسبت به میانگین تحریک های تک چشمی بیشتر بود (05/0 p< ).

  نتیجه ‌ گیری : افزایش دامنه و کاهش زمان تأخیر موج پتانسیل برانگیخته بینایی دو چشمی نسبت به وضعیت تک چشمی در همه مولفه های موج پتانسیل برانگیخته بینایی-جدا از علت بوجود آورنده این نتیجه- نشان دهنده افزایش میزان فعالیت و سرعت عملکرد سیستم بینایی در حالت دو چشمی در مقایسه با حالت تک چشمی در همه بخش های کورتکس است.