مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: کچلی پا یکی از شایع‌ترین عفونت‌های قارچی در انسان می‌باشد. از آنجایی که احتمالا شرایط مرطوب باعث افزایش رشد قارچ می‌شود، نقش استخرهای شنا در ایجاد عفونت‌های درماتوفیتی پا بخوبی شناخته شده است. از آنجایی که استخرهای شنا از مهم‌ترین مکان‌ها برای شعله‌ور شدن علائم بالینی در موارد بدون علامت و نیز انتشار عفونت می‌باشند وباتوجه به اینکه درمان کچلی پا مستلزم صرف زمان و هزینه قابل توجهی است، بهتر است که در پیشگیری از بروز آن تلاش شود. این مطالعه با هدف تعیین فراوانی کچلی پا در شناگران استخرهای غرب تهران انجام شد وضمناً با شناسایی افراد مبتلا و معرفی آن‌ها به مراکز درمانی، در جهت پیشگیری از بیماری نیز قدمی برداشته شد.

روش بررسی: در این مطالعه مقطعی که از تیر تا آذر ماه سال 1386 انجام شد، با مراجعه به 10 استخر که به شکل تصادفی از استخرهای غرب شهر تهران انتخاب شده بودند، پا و شکاف بین انگشتان هر دو پای 2500 شناگر ثابت این استخرها (شناگرانی که حداقل یک بار در هفته از این استخرها استفاده می‌کردند)، توسط متخصص پوست معاینه و از ضایعات مشکوک به کچلی پا نمونه گرفته شد و جهت تهیه اسمیر مستقیم و کشت به آزمایشگاه قارچ‌شناسی ارسال شد.

یافته‌ها: از 2500 شناگر معاینه شده (1850 نفر مرد و 650 نفر زن)، با محدوده سنی 70–5 سال، 16 نفر (64/0%) شامل 12 مورد شناگر مرد (65/0%) و 4 مورد شناگر زن (62/0%)، کشت مثبت برای درماتوفیت داشتند. شایع‌ترین محدوده سنی ابتلا، 55–46 سال بود. شایع‌ترین درماتوفیت‌های مسؤول، اپیدرموفیتون فلوکوزرم
8 مورد (50%)، تریکوفیتون منتاگروفیت (نوع بین انگشتی) 4 مورد (25%) و تریکوفیتون روبروم 4 مورد (25%) بودند. سایر ارگانیسم‌هایی که از ضایعات مشکوک نمونه‌برداری شده، در محیط کشت رشد کردند شامل کاندیدا، کورینه باکتریوم می‌نی تیسیموم، آسپرژیلوس نیجر، باکتری و ساپروفیت بودند.

نتیجه‌گیری: درمطالعه حاضر، کچلی پا در شناگران شایع نبود.