مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: درمان آنتی‌بیوتیکی از بروز موارد جدید گلومرولونفریت متعاقب عفونت استرپتوکوکی جلوگیری می‌کند. در این مطالعه، تاثیر درمان زود هنگام با آنتی‌بیوتیک بر شدت تظاهرات بالینی کودکان مبتلا به این بیماری ارزیابی شد. روش بررسی: پرونده بیماران بستری با تشخیص گلومرولونفریت متعاقب عفونت استرپتوکوکی در بین سالهای 82-1368 مرور شد. این بررسی، یک مطالعه گذشته‌نگر توصیفی بوده است. معیارهای انتخاب بیماران عبارت بودند از: هماچوری، شواهد دال بر عفونت استرپتوکوکی[کشت مثبت یا تیتر بالا رونده ASOT(Antistreptolysin O Titer)] و کاهش گذرای C3. بر اساس سابقه مصرف آنتی‌بیوتیک در فاز نهفته بیماری، بیماران به دو گروه تقسیم شدند. شدت تظاهرات بالینی و یافته‌های آزمایشگاهی بدو بستری، از صفر تا چهار، امتیازبندی شد. مقایسه میانگین، با independent test و مقایسه تعداد بیماران، با Chi-square صورت گرفت و 05/0P< معنی‌دار تلقی شد. یافته‌ها: 86 کودک با میانگین سنی 76/8 سال(85/2=SD)(65 مذکر و 21 مونث) وارد مطالعه شدند. شایع‌ترین تظاهرات بالینی به ترتیب عبارت بودند از هماچوری(100%)، ادم و ازوتمی(70%)، فشار خون بالا(68%) و پروتئینوری(53%). 35 کودک سابقه مصرف هیچ گونه آنتی‌بیوتیکی را نداشتند. ادم شدید(3/37% در مقابل 2/18%)، طول مدت بستری(11 روز در مقابل 9/8 روز) و حداکثر کراتینین(2 میلی‌گرم در دسی‌لیتر در مقابل 3/1 میلی‌گرم در دسی‌لیتر) در گروهی که آنتی‌بیوتیک مصرف نکرده بودند، به طور قابل ملاحظه‌ای بیش‌تر بوده است(05/0P<). میانگین امتیاز بالینی و آزمایشگاهی و امتیاز کل در گروهی که درمان آنتی‌بیوتیکی دریافت نکرده بودند، به طور قابل ملاحظه‌ای بیش‌تر بوده است(0001/0P<). نتیجه‌گیری: مصرف آنتی‌بیوتیک از شدت تظاهرات بالینی کودکان مبتلا به گلومرولونفریت متعاقب عفونت استرپتوکوکی می‌کاهد.