مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: ختم حاملگی در مواردی که سرویکس برای القاء مناسب نیست، یکی از مشکلات مامایی است و پیدا کردن روشهایی که باعث آماده شده سرویکس و پاسخ هر چه بهتر به القاء زایمان شوند، همیشه مدنظر بوده است. هدف از این مطالعه، مقایسه اثر تزریق اکسترا آمنیوتیک نرمال سالین به تنهایی و توام با دگزامتازون برای آماده ساختن سرویکس و القاء زایمان بود. روش بررسی: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور در بیمارستان شهید اکبرآبادی و در فاصله زمانی فروردین سال 1381 تا فروردین سال 1382 صورت گرفته است. 84 زن باردار که حاملگی 40 هفته یا بیش‌تر و Bishop score کمتر از 5 داشتند و جنین آنها سفالیک و یک قلو بود و جهت ختم حاملگی بستری شده بودند، وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. در 41 بیمار، دگزامتازون به میزان 20 میلی‌گرم توام با نرمال سالین و در 43 بیمار، نرمال سالین به تنهایی در فضای اکستراآمنیوتیک انفوزیون گردید(EASI=Extramniotic saline infusion) و بعد از 6 ساعت از انجام EASI در هر دو گروه، اینداکشن با اکسی‌توسین جهت بیمار شروع شد و سپس سیر زایمان در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت. یافته‌ها: از نظر سن، پاریتی و Bishop Score اولیه، بین دو گروه، اختلاف آماری معنی‌دار وجود نداشت. از جمع 84 بیمار تحت بررسی، 75 مورد وارد فاز فعال شدند که 38 نفر(37/88%) در گروه EASI و 37 نفر(25/90%) در گروه دگزامتازون بودند که تفاوت از نظر آماری معنی‌دار نبود. فاصله زمانی تجویز اکسی‌توسین تا زایمان در گروه دگزامتازون، 86/2±25/7 ساعت و در گروه نرمال سالین، 91/3±76/9 ساعت بود که اختلاف از نظر آماری معنی‌دار بود(002/0=P). بین میزان سزارین، دفع مکونیوم توسط جنین، آپگار نوزادان، وزن موقع تولد و نیاز به NICU(Neonatal intensive care unit) بین دو گروه اختلاف معنی‌دار وجود نداشت. بین گراویدیتی و فاصله زمان اینداکشن تا زایمان، رابطه معکوس آماری وجود داشت(001/0=P و 474/0-=r). نتیجه‌گیری: تزریق اکستراآمنیوتیک نرمال سالین، روش مناسب و ارزانی برای ripe کردن سرویکس و پاسخ به اینداکشن است و اضافه‌کردن دگزامتازون به آن، می‌تواند سیر لیبر را کوتاه‌تر کند.