مجله علوم پزشکی رازی

  زمینه و هدف : یکی از اختلالات شایع در محیط های کاری، فرسودگی شغلی است که می تواند بر احساس رضایت حرفه ای و سلامت جسمی-روانی افراد شاغل تاثیر منفی داشته باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان فرسودگی شغلی و عوامل موثر بر آن در کارکنان شاغل در دانشکده های مختلف دانشگاه علوم پزشکی ایران سابق انجام شد.

  روش کار : در یک مطالعه مقطعی، 445 نفر از کارکنان دانشکده های دانشگاه علوم پزشکی ایران سابق که در سال 1389 حداقل شش ماه در جایگاه فعلی سابقه کار داشتند، وارد مطالعه شدند. اطلاعات فردی این افراد جمع آوری شد و جهت بررسی میزان فرسودگی شغلی، از پرسشنامه مازلاک-جکسون استفاده گردید. داده ها با استفاده از آزمون های آماری و با درنظر گرفتن سطح معنی داری (05/0 p< ) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

  یافته‌ها : میانگین نمره کلی خستگی هیجانی (8/9±) 13/13، مسخ شخصیت (49 /4±)4 و کفایت شخصی (13/10±) 63/22 بود. در آنالیز واریانس، فرسودگی شغلی در بعد خستگی هیجانی و مسخ شخصیت در کارکنان زن بالاتر از مردان بود. هم چنین در کارکنان با سابقه کاری 10 سال و کمتر بیش از سایر کارکنان بود (05/0 p< ) . خستگی هیجانی و مسخ شخصیت در افراد با مدرک تحصیلی فوق دیپلم از بقیه گروه ها بیشتر بود (05/0 p< ) . در کارکنان دانشکده بهداشت نمره کفایت شخصی کمتر و نمره مسخ شخصیت بیش از بقیه دانشکده ها بود (05/0 p< ). در آنالیز رگرسیون، فقط سابقه کاری هم بستگی منفی با فرسودگی شغلی نشان داد.

  نتیجه گیری : به طور کلی فرسودگی شغلی در بعد خستگی هیجانی و مسخ شخصیت در سطح پایین و در بعد کفایت شخصی در سطح بالا بود. کارکنان با سابقه کاری کمتر، سطح فرسودگی شغلی بالاتری را نشان دادند. به نظر می رسد کارکنان زن، کارکنان فوق دیپلم و نیز کارکنان بعضی دانشکده ها، استعداد بیشتری برای فرسودگی شغلی داشتند که باید ضمن علت یابی، توجه بیشتری در این زمینه به آنان مبذول گردد.