مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: بی‌اختیاری ادراری در زنان مشکل شایعی محسوب می‌گردد که می‌تواند بر کیفیت زندگی آن‌ها مؤثر باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر ورزش‌های کف لگن (کیگل)  به تنهایی یا با استفاده از دستگاه تقویتی عضلات کف لگن )کیگل ماستر) بر بی‌اختیاری استرسی و مختلط ادراری زنان و مقایسه آنان صورت گرفت.

روش کار: در این کارآزمایی بالینی 91 زن مبتلا به بی‌اختیاری ادراری استرسی و مختلط به صورت تصادفی  به 2 گروه تقسیم شدند. گروه مداخله(41 نفر) از دستگاه استفاده کردند. گروه کنترل (50 نفر) ورزش‌های کف لگن (کیگل) را انجام دادند. اطلاعات با استفاده از نرم‌افزار SPSS V.11 تجزیه و تحلیل شد و از آزمون‌های T زوج، T مستقل، ویلکوکسون و من ویتنی برای بررسی تأثیر روش‌ها بر بی‌اختیاری ادرار استفاده شد.

یافته‌ها: 85 زن برنامه ورزش‌های کف لگن را تا انتهای ماه سوم انجام دادند ( 46 نفر در گروه کنترل یعنی ورزش به تنهایی و 39 نفر در گروه مداخله یعنی استفاده از وسیله تقویتی کیگل ماستر). قدرت عضلات کف لگن و توانایی شرکت افراد در فعالیت‌های اجتماعی، یک و سه ماه بعد در دو گروه از نظر آماری اختلاف معنی‌داری نداشت. تفاوت معنی‌داری میان کیفیت زندگی دو گروه، یک و سه ماه بعد با استفاده از سه پرسشنامه (Incontinence Quality Of Life (IQOL، (IIQ) Incontinence Impact Questionnaire و ((UDI Distress Inventory Urogenital وجود نداشت. ولی شدت مشکل بی‌اختیاری ادراری(007/0 p=) 3 ماه بعد از انجام ورزش‌های کف لگن در دو گروه از نظر آماری اختلاف معنی‌داری داشت. آزمون تی زوج بیانگر وجود بهبود معنی‌دار در کیفیت زندگی  از نظر قدرت عضلات کف لگن (000/0 p=)، توانایی شرکت افراد در فعالیت‌های اجتماعی (000/0 p=)، شدت مشکل بی‌اختیاری ادراری(000/0 p=) و تعداد دفعات بی‌اختیار ادراری (000/0 p=) با هر سه پرسشنامهIQOL، IIQ و UDI در هردو گروه  سه ماه بعد از انجام مطالعه بود.